Ik zou met Lysette en mijn kinderen vier dagen naar Parijs gaan. Naast al het mooie en romantische dat Parijs te bieden heeft, was ik benieuwd naar de stad waar onder leiding van burgemeester Anne Hidalgo de auto vakkundig is weggejaagd en de openbare ruimte weer teruggegeven wordt aan de wandelaars, fietsers en prachtige stadsnatuur. Die inspiratie is ook meer dan welkom in Utrecht.

Helaas gooide een hardnekkige longontsteking roet in mijn perfect bereide steak tartare. Er volgden een paar dagen hoge koorts en deze column werd afgerond op afdeling C5 van het Meanderziekenhuis in Amersfoort. In de voorbijgaande koortsachtige dromen komt alles wat je bezighoudt op een bizarre en op dat moment realistische manier spontaan bij elkaar, geholpen door een wolkje morfine. Zo ook bij mij.

Ik droomde dat ik me waande in de Goddelijke Komedie van Dante, waarin hij onder meer de gelaagdheid van de hel beschrijft. Dante beschrijft negen verdiepingen en naar gelang de zonde wordt er een passende huisvesting bepaald. Zo is er een plek voor hebzuchtigen en verkwisters op verdieping -4, voor ontkenners op verdieping -6 en voor corrupte politici en ambtenaren is een behaaglijk warm plekje gereserveerd op -8.

In mijn droom was het laatste oordeel niet aan een oude wijze figuur in een gewaad, noch aan een vreselijk monster. Niet aan een onafhankelijke rechter maar aan ene Greta Thunberg, een vriendelijk ogende jongedame van inmiddels twintig (!) jaar, die telkens één vraag stelde: ‘Wat heeft u gedaan om de wereld voor mij en mijn nazaten een stukje gezonder te maken?’ En als ze waarneembare twijfel in het antwoord zag vroeg ze ijzig: ‘Had u wellicht meer kunnen doen?’

Met die twee vragen wist ze moeiteloos de oligarchen van de goedwillenden te scheiden, de verraders van de overspeligen en ik durf te suggereren dat ze met haar scherpzinnigheid en indringende blik zelfs De Mol er in vijf minuten tussenuit zou hebben gevist. Ze vulde de negen verschillende verdiepingen gelijkmatig, maar in tempo.

Zoals ik al zei, het was ongetwijfeld de koorts. Maar die twee vragen van Greta houden me steeds wel bezig als ik het journaal bekijk. Wat heb je gedaan? Had je meer kunnen doen? Wie bepaalt hoeveel problemen je op moet lossen en wie bepaalt welke problemen je mag doorschuiven naar de volgende generatie?

Ik besloot het aan de twee jongste kinderen voor te leggen, veertien en vijftien jaar jong. Ik vroeg me waar ze zich zorgen om maken als ze naar de toekomst kijken. ‘Ik wil graag een paard’ zei de een, ‘en ik hoop dat ik later genoeg geld verdien om dat te betalen.’ ‘Ik maak me niet echt zorgen’ zei de ander, ‘het komt altijd wel goed met mij.’ Dat gaf me wel een soort van gerust gevoel. Als je het niet weet, hoef je je er ook (nog) geen zorgen over te maken. Dat legt helaas wel wat extra druk op ons, want niet alleen zijn wij uitstekend geïnformeerd over de noodzaak, ernst en achterstanden; we zijn ook bij uitstek toegerust om er iets aan te kunnen doen óf iets niet te doen. Ik wens u en mijzelf daar in beide gevallen genoeg van.

Jeroen Lubbers werkt als afdelingsmanager Openbare Ruimte bij de Gemeente Utrecht. Hij schreef deze column voor Stadswerk Magazine.

Zijn bijdrage is onderdeel van een reeks die Stadswerk magazine wijdt aan de City Deal Openbare Ruimte.